Akdeniz kıyısında, Mersin’in doğal topoğrafyası üzerinde konumlanan Z Evi, kütle-mekân ilişkisini topoğrafya, iklim ve kullanıcı senaryoları üzerinden kuran yalın bir konut yapısıdır. Proje, strüktürel sadelik ve işlevsel netlik ilkeleri doğrultusunda biçimlenmiştir.

Yapının kütlesi, arazinin doğal eğimine oturan taş teraslar üzerinde yükselir. Bu teraslar, zeminin sürekliliğini korurken, yapı ile dış mekân arasındaki geçişleri tanımlar. Kütle kompozisyonu, yaşam alanlarının yönlenmesi, mahremiyet ihtiyaçları ve doğal ışık gereksinimleri doğrultusunda biçimlenir; açıklıklar ve boşluklar, mimari kararların sonucu olarak değil, mekânın içsel gerekliliklerinden doğan doğal uzantılar olarak ortaya çıkar.

Zeytin ağaçları, lavanta ve düşük bakım gerektiren Akdeniz bitkileriyle kurulan peyzaj, yalnızca görsel bir eşlikçi değil, aynı zamanda yapı ile doğa arasında geçirgen bir eşik oluşturur. Sert ve yumuşak zemin ilişkileriyle tanımlanan bu geçişler, hem yönlendirme hem de mekânsal derinlik sağlar.

Z Evi, biçimsel etkiden çok, bağlamsal veriler ve yaşama dair işlevsel ihtiyaçlar doğrultusunda şekillenen; doğal çevresiyle bütünleşen, yalın ama güçlü bir yaşam önerisidir.