MONO, Gaziemir İzmir sınırları içerisinde yer alan Sarnıç sanayi bölgesinde, imar planında endüstriyel işleve tahsis edilmiş 4293 m2’lik bir köşe parsel için tasarlanmış ve inşa edilmiştir.

Sanayi yapılarının ofis işlevi ve üretim işlevinin gereksinimleri nedeniyle hem kütle hem de mimari dil açısından bütün içinde farklılaşması çoklukla tercih edilen bir çözüm olagelmiştir. Bütçeye dair kısıtlamaların mimari tasarıma doğrudan yansıtılması gerekçesiyle oluşturulan bu kurgu neredeyse bir tipoloji olarak algılanmakta, yarattığı estetik ve inşai sorunlar görmezden gelinmektedir. Bu nedenle doğrudan ilişkide olması gereken parçalar üzerinden bütüne ulaşan bir işlevsel kurgunun mimari çözümde de karşılık bulması, tekil bir kütle ve ifade kazanması tasarım sürecini tetikleyen en önemli etken olmuştur. Başka bir şekilde ifade etmek gerekirse, Mono’nun tasarımı endüstriyel yapıların düşük bütçeleri ile de nitelikli ve bütüncül bir tasarım yapılabilir mi sorusuna cevap aramaktadır.

Dört bağımsız birimden oluşan prefabrik betonarme yapıya arazideki eğimden dolayı yoldan 1 metre yukarıda zemin kotu verildiğinden bu cephenin ofis işlevine ait giriş cephesi olarak kullanılması zorunlu hale gelmiştir. Ana erişim yolunun gerisinde kalan cephede yüksek tonajlı kamyonların ya da tırların erişim sağlayabileceği ve endüstriyel işleve bırakılan bir giriş tasarlanmıştır. Üretim ve ofis fonksiyonları tek bir yapı cidarı altına toplanmış, ofis birimleri bu cidarın yırtılması ile oluşan açıklıkların arkasına yerleştirilerek doğal ışıkla buluşturulmuştur.  Üst katta cephe yüzeyi yapı cidarından kopartılarak doğal havalandırma ve gölgelenme üzerinden iklimlendirilebilen ofis işlevini zenginleştiren yarı açık mekânlar üretilmiştir.

Yapının yerleştiği köşeyi tanımlayan yollardan 10 metre geriye çekilmesi zorunluluğu, yapı ile yol arasında yeşil bir peyzajın varlığına ve binek araç otoparklarının çözülmesine olanak sağlamıştır. Tasarım sürecinin başlangıcında erişim için dezavantaj olarak algıladığımız 1 metrelik kot farkı, tasarımın ilerleyen evrelerinde yol ve yapı arasında bir tampon bölge gibi çalışan yeşil dokunun ortaya çıkmasını ve adeta yapının yeşil bir kaide üzerinde yükseliyor olduğu algısını güçlendiren bir avantaj olarak değerlendirilmiştir.